birileri çocukken yaptıkları yaramazlıkları anlatır, kıskanırım, hiç yaramaz bir çocuk olmadım ben. ama sonra düşünürüm. evimi, mis kokulu evimizi. sıcacık. şımarık, mutlu o küçük kızı. anneannemi, dedemi, muki'mi, özgülcüğümü düşünürüm. yaş otuza merdiven dayamışken hala evin o küçük şımarık kızı olmayı özlerim. uyum sağlayamadığım, kaynaşamadığım gerçek hayatın içinde bir hiç olmaya her gün daha çok yaklaşırken, özlemim artar, daha çok küçülürüm.