Aslında bahsedilecek güzel günler, düğünler, tatiller,paylaşımlar varken, yine canım sıkkın olduğunda aklıma geliyor buraya uğramak. Çoğu zaman da mutsuzken hiç yazmamak istiyorum. O mutsuzluk bir iz bırakmasın, geçip gitsin istiyorum. Aslında sanırım ben artık hayatımı da öyle yaşıyorum. Bunu yaptığıma da inanamıyorum bir yandan. Benim hiç alışık olmadığım bir duygu, bir kaçış..Ama işte değişiyoruz zamanla. Kimbilir kaç kere daha şaşacağız kendimize..
Mutluyken aklımdan geçmiyor, mutsuzken yazma isteğime engel oluyorum, dolayısıyla burası pek öksüz kalıyor..
Ben mutsuz olunca, ya da bir şeyi kafamı çok takınca, kendi kendime ondan kaçsam da rüyalarım bana izin vermez. Rüyalarım mağaradaki ışık gibidir. Ama ne ışık! Sabahları uyandığımda aydınlandığımı değil, karardığımı hissederim. Eskiden oturup saatlerce konuşacağım dostlarım olurdu. Artık yok. Yok olup gittikleri için de değil hepsi, ama artık eski sohbetler yok desem haksızlık mı ederim? Belki de eskiden de çoğuyla sohbet etmiyordum, bilmiyorum. Bir iki tane vardı ama.. Belki de benim hep eskide kalan şeylere özlem duygum beni yanıltıyor, bilemiyorum. Bugün yok ama.. Ben artık daha çok kendisiyle vakit geçiren, kendi kendine konuşan, kendi kendine yaptıklarından zevk alan birine dönüştüm. Şikayetçi değilim, kızgın yada kırgın da değilim. Sadece böyleyim. Üzülüyorum tabi ama üzülüp değiştiremediğim şeyleri de mağaraya ittiğim için idare ediyorum.
Aşkta da, dostlukta da güçsüzüm ben. Artık çok güçsüzüm belki de. Onu da bilmiyorum. Sanırım ben artık hiçbir şey bilmiyorum. Oysa çok keskin cümleleri olan biriydim bir zamanlar.. Artık değilim..
Kopukluklar, küskünlükler,sonlar yaşandığında kafam çok karışıyor. Tıpkı bir evrimci gibi taa en başlarına dönüyorum ilişkilerin ve hepsi birbirine giriyor. Bana göre gerçek olan hiçbir şey bitmez. Gerçek bir aşk mesela. Biter mi? Gerçek bir dostluk biter mi, bitmez. Dostlukta, aşkta bitiyorsa artık ne aşktır bana göre ne de dostluk..Bir şeylerin bitip bitmediği de , öyle günler, aylar içinde anlaşılacak şey değildir elbette. Bir gün bir arkadaşıma "ancak yaşamımın sonlarında anlayacağım" dediğimde bana gülmüştü. Ama çoğu şeyi, doğruyu ve yanlışı hatta belki de kim olduğumuzu bile ancak sonlara doğru anlayacağımızı düşünürüm. Bugünun doğruları ile geçmişinkileri karşılaştırdığımda da, hiçte komik bir şey söyler gibi çıkmıyor sesim.
Alışkanlıklarına, etrafındaki insanlara, kullandığı eşyalara bile sımsıkı bağlı bir mizacım var. Hep kaybolmuş bir çocuk gibi olurum etrafımda bir şeyler değiştiğinde,kısa süreli bile olsa. Tatillerin bir yanı hep hüzündür benim için mesala. Yolculukları hiç sevmem. Ayrılık duygusu paramparça eder beni. Arkadaşlarımın hayatlarındaki değişikliklere bile zor adapte olurum, değiştirdikleri ev, ayrıldıkları sevgili bana hüzün verir. Bu kadar değişikliğe uzak olunca tabiyatıyla hayatıma çok fazla yeni insan girmez. Oysa yıllar içinde elimdekilerin bazıları da artık yoktur. Daha da küçülür dünyam. Olsun var olanların bildik sesleri,renkleri bana yeter,yetmekten öte benim istediğim budur. Ama bu küçük dünyada çıkan anlaşmazlıklar benim iç dünyam için deprem gibidir. Ben beresini yolda düşürüp günlerce buna üzülen ve yıllar sonra bile "acaba bereme ne oldu,çöplüklere mi gitti yoksa biri onu kullanıyor mudur" diye düşünüp içlenen biri olarak, anlaşmazlıklar çıkıp hayatımdaki insanlarla arama mesafeler girdiğinde, nasıl içlendiğimi hangi cümlelerle anlatsam arabeske kaçmam bilemem. Herkes kendini haklı sayıp karşısındakine küser. Ben genelde küsmem. Küsmek benim pek alışık olduğum bir duygu değildir. Bunun sanırım gerçekte iki sebebi vardır. Birincisi hiçbir şeyi küsmeye değer bulmam, ikincisi barışmaları sevmem. İnsanın barışacağını düşündüğü birine neden küstüğünü anlamam. Anlaşmak yerine arkamı dönmem. Uzlaşmak yerine ayrıştıracak bir davranış biçimine girmemeye özen gösteririm. Tabi bu anlaşmazlığa düştüğüm insanlar için komik bir kendini anlatma biçimidir.Çünkü herkes kendisi için böyle düşünür, düşünmez mi? Ben böyle yaptığımı sanırım diyelim. Muhtemelen karşımdaki de kendisi için aynı şeyi düşünür. İşin kötü olan kısmı burası değildir. Ben böyle düşünürüm, o başka düşünür. İşin acı kısmı birbirimizi anlayamamış ve kırmış olmamızdır. Yolların hangi sebeplerle ayrıldığının bence nihayetinde hiçbir önemi yoktur. Önemli olan aynı yolda kalacak kadar aynı yöne bakmamış olmamızdır. Böyle zamanlarda ben kendimi feda edilmiş hissederim. Bunun sebebi bazen karşındakinin üstünlük duygusu,egoları, bencillği, mutsuzluğu,başka başka duyguları veya belki başka insanlardır. O an, o bana huzur veren, mutluluk veren,her zaman olduğu gibi duran ilişkimiz bambaşka bir şeye dönüşür. Artık gözlerine bakamadığım bir adam/kadın karşımda durur ve baştan aşağı tüm bedenimi kaplayan acıklı duygular canımı acıtır. -yine eski zamanların aksine- Can acılarına dayanamam, canımı acıtmasın diye de kaçarım. Artık, kendimden bile kaçıyorum ki çoğu zaman, bu yüzden garipsemem.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder