19 ay oldu, sen yoksun.Hayatın kaldığı yerden devam ediyor olması, nasıl acıtıyor canımı. Ama ediyor işte. Düşünürken seni, içimdeki boşluk büyüyor. Bazen bir masal gibi anarken seni, bazen bir kabus gibi kaçıyorum. Gün oluyor bugünü, el ele olmanın kıymetini hatırlatırken yokluğun, gün oluyor her şeyi, her birimizi, birbirimize olan sevgimizi bile anlamsız kılıyor.
Zamanla yüzünü görmemeye, sesini duymamaya alışıyorum. Ama senin yok oluşuna alışamıyorum. Biz sıcacık yatağımızda mışıl mışıl uyurken, senin o mezarda, toprağın altında yatmana alışamıyorum. Bugunü görememene, yarının olmayışına alışamıyorum. Henüz kurduğun hiçbir hayali yaşamamışken, hayallerinin sensiz kalmasına alışamıyorum. Kendimi zorluyorum, tüm kalbimle, başka bir dünyada iyi olduğuna inanmaya çalışıyorum. Ama akıl her zaman kalbime izin vermiyor..
LinkWithin
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder