30'lar..

Hayatımın geri kalan döneminde, her 3. Ocak'ta, istisnasız mutlu olduğumu biliyorum. Büyüme hevesinden ziyade, yıllar önce aynı gün dünyaya gelmiş olduğumu düşünmek, o bebeğin duygularını hissetmeye çalışmak, sonra yıllarla birlikte her sene biraz beni, sadece kendimi, değişimlerimi düşünmek, neleri başardığımı, neleri yaşadığımı ve kazandıklarımı hesaplamak beni mutlu etmiştir. Çok severim doğumgünlerini. Kimse de olmasa yanımda, yalnız da kutlasam özeldir, güzeldir benim için. Uyandığımda heyecanla uyanırım, İçimi mutluluk sarar. Hep böyledir. Hep böyleydi. Ta ki bu seneye kadar. Bu yıl kalktığımda içimde bir sıkıntıyla uyandım, tekrar uyumak, bütün günü yatakta geçirmek istedim. Her zamankinin aksine kazandıklarımı değil, kaybettiklerimi, başardıklarımı değil, başaramadıklarımı düşündüm. Korktum. Yitip gitmekten, kıymetsiz bir hayat bırakmaktan ardımda, yaşlanmaktan, çirkinleşmekten, aptallaşmaktan, unutkanlıktan ve kaybetmekten korktum. Akşama kadar kurtulamadım bu duygulardan..

Sonra akşama doğru, sevgilim elinde boyalar ve fırçalarla çıkageldi. İçimde bir cevher olduğuna inandığından değil, ama denemeye değeceğini düşündüğünden olmalı. Güzel resimler yapmak zorunda olmadığımdan, sadece kendimi eğlendirmek yeteceğinden olmalı. Sonra hatırladım. Hayatın  bir arayış olmadığını, ticaret gibi eksi ve artıların hesaplarını tutamayacağımızı, bugünün tüm geçmişten ve tüm yarınlardan daha kıymetli olduğunu,bir eşya gibi yıllarla eskimediğimizi, aksine yıllandığımızı ve tatlandığımızı hatırladım.

Yaş otuz.. bana biraz yolun yarısı gibi geliyor. Çok söylemiş, Dante, Cahit Sıtkı. Aklımda yenilikler var, kendime dair, hayatımna dair. Ama bu kez sıralamayacağım. Sıralamadım hiç bir kağıt üzerinde. Dolu dolu bir yıl olsun, hep beraber. Hoşgeldin ömrümün 30'ları. Size 20'lerden daha iyi bakacağım, söz..